Dopóki sam nie wybrałem się do Stanów Zjednoczonych, wyznawałem stereotyp o rzekomych okropieństwach tamtejszej kuchni. Nawet jednak Irena wskazuje, że rzeczywistość jest inna:
Kuchnia w Stanach Zjednoczonych ma (…) opinię tak niesmacznej, że przebywający tam smakosze marzą o jak najszybszym opuszczeniu Stanów, aby „wreszcie dobrze zjeść”. Naturalnie, że można i w Ameryce również jadać bardzo smacznie, ale… to kosztuje. W wielkich miastach możliwości są niemal nieograniczone, bo specjaliści z różnych krajów otwierają swoje restauracje, ze wspaniałymi kuchniami, np. chińską, francuską, węgierską, polską, itd.
Trzeba (…) przyznać, że jedzenie – tak w domu, jak i w restauracjach – jest przyrządzane niezwykle higienicznie, nieomal sterylnie i podawane bardzo estetycznie.
(Dookoła stołu, Warszawa 1981, Wydawnictwo Watra, ss. 34, 36.)
Moim największym przełomem kulinarnym było – w 27. roku życia – spróbowanie po raz pierwszy prawdziwego homara. Nie zachwycił, ale smakował bardzo dobrze. Wszystkim Czytelnikom i Czytelniczkom nie polecamy jednak sposobu radzenia sobie z homarem, jaki w tej scenie z filmu Rona Howarda Plusk (1984) wybiera zjawiskowa syrena Daryl Hannah (zob. 5:38-6:11):
Drodzy Czytelnicy!
Z Ireną jest nas troje, ale z Wami - mamy nadzieję - o wiele więcej. Nasz blog istnieje dopiero od miesiąca, ale mądre rady Ireny, jej poczucie humoru, wiedza, przenikliwość i zdrowy rozsądek zachwyciły nas już dawno.
Jakość (skuteczność, trwałość, smak , użyteczność);
Cena (rozsądna, ale adekwatna do jakości).
PRODUKT – URODA (kremy, mydła, maseczki, szampony, etc,)
PRODUKT – CZYSTOŚĆ W DOMU (płyny do mycia naczyń, proszki do prania, etc.)
PRODUKT – ARTYKUŁY SPOŻYWCZE
OSOBA – OSOBOWOŚĆ MEDIALNA (ktoś wyróżniający się poczuciem humoru i zdrowym rozsądkiem)
ZJAWISKO
To samo tyczy się pozostałych kategorii. Wyniki w styczniu 2010 r.
Dostępność tanich linii lotniczych sprawiła, że w fotelu małego odrzutowca rozsiadamy się równie często (częściej nawet!) niż w fotelu poczciwego PKS-u. We wszystkich podniebnych wojażach niech towarzyszy nam Irena oraz – to już poniżej – papierowa torebka:
W samolocie, jak wszędzie, obowiązują pewne zasady dobrego wychowania.
A więc, gdy podjęliśmy decyzję lotu po raz pierwszy w życiu i nieco się boimy, usiłujmy przezwyciężyć mężnie lęk; uczuć radości czy zachwytu też nie objawiajmy zbyt gwałtownie i krzykliwie. Nawoływania w rodzaju: „Patrzcie, co za cudny widok!”, „Ojej, już lecimy!” nie są stosowne, a dla pozostałych pasażerów mogą być śmieszne, lepiej zatem powstrzymać się od nich.
Również nietaktem jest straszenie innych i opowiadanie o różnych okropnych wypadkach samolotowych, o jakich się słyszało.
(…)
Niektórzy (…) z trudnością znoszą przelot i nie mogą się obejść bez papierowych torebek. Korzystać z nich powinni spokojnie i dyskretnie. Torebkę zużytą oddaje się bez skrępowania stewardessie. Jest ona do tego przyzwyczajona, a najczęściej załatwienie tego w inny sposób, np. wyrzucenie przez okno, jest po prostu niemożliwe.
(ABC dobrego wychowania, Warszawa 1969, Wiedza Powszechna, s. 161)
Dla wszystkich podniebnych podróżników klasyczna scena z filmu Czy leci z nami pilot? (1981):
Zastanawiający fragment, w którym Irena wykazuje więcej troski o sprzedawcę (musi zjeść, pracuje „bezinteresownie”), niż o klienta. Co więcej, troszczy się o przymierzane ubrania – pytanie do Czytelników bloga jest następujące: jak i czym możemy „zabrudzić” ubrania w przymierzalni…?
Nie wpadajmy po zakupy tuż przed zamknięciem sklepu lub gdy sprzedawcy chcą iść na obiad.
Jeśli nie zamierzasz niczego kupić, bo np. nie masz pieniędzy, lecz chcesz tylko przyjrzeć się interesującym Cię artykułom, nie udawaj klientki. Nie przymierzaj sukien, kapeluszy czy pantofli. Opuszczając sklep tłumaczysz się wprawdzie przed sprzedawczynią, że niestety żadna z przymierzonych rzeczy Ci nie odpowiada, ale takie wyjście z sytuacji wcale Cię nie ratuje.
Kobieta kulturalna ogląda w takim wypadku wystawy, może też zasięgnąć informacji u sprzedawczyni, nie zabiera jej jednak zbyt wiele czasu ani nie obarcza zbędną pracą. Bierze też pod uwagę fakt, że przymierzając rzeczy zawsze się je trochę mnie lub brudzi; robi to więc tylko wtedy, kiedy rzeczywiście pragnie coś nabyć.
Jeśli nic nie kupiłaś, bo nie znalazłaś tego, co potrzebujesz, nie krępuj się. Powiedz: „Bardzo przepraszam i serdecznie dziękuję”. Trzeba bowiem podziękować człowiekowi, który bezinteresownie poświęcił Ci swój czas. Nie nadużywaj jego uprzejmości. Inni także czekają na obsłużenie.
(ABC dobrego wychowania, Waraszwa 1969, Wiedza Powszechna, s. 168)
A tutaj klasyczna piosenka na temat targowania się na włoskim targu, „Bargaining” z musicalu Do I Hear a Waltz? Słowa: Stephen Sondheim, muzyka: Richard Rodgers.
